eu veño do barrio das Lagoas

o meu cole era ladrillo amarelo parecido ao de calquera outro colexio

e os edificios semellaban altos camiñantes futuristas pero non había nada parecido a un lago

así aprendín
que a historia pode ser unha promesa ou a caixa fúnebre dun tempo

que os nomes preservan ingratos as cousas que xa non somos e que hai algo que queda da auga até despois de mil secas

así, como nestoutros lugares
onde tamén puiden saber
que alguén quixo probar o lecer do río

onde houbo quen inventou veráns e practicou amores
e descubriu o tacto

porque hai algo que queda da auga até despois de mil secas

e a historia é un funeral tenebroso pero búscanos

cando non sei que escribir, escribo illa
e aparecen ante min as couzas todas dun ferver antigo

a auga que aprendemos a querer mesmo antes de sabernos mesmo antes de saber do tempo
e dos nomes das cousas que nos xuntan

escribo illa
e nacen mil praias coma esta mil ríos

e algún dos días
até despois de mil secas

até despois de mil secas

pódelle a memoria ao tempo e á extinción

*(poema escrito para o Festival Entreverbas 2019)