De nena, as festas significaban o comezo do verán. A fin do curso, a estrea dos vestidos sen medias, estar até máis tarde con papá e mamá tomando o cobizábel refresco e o frío que sempre negamos por non perder a maxia das terrazas. Recordo atraccións e música e unha especie de espírito de alegría colectiva. Eu non sabía que toda esa xente seguía traballando, claro, ao día seguinte e ao seguinte: para min era o comezo das vacacións de todo o mundo, e a xente celebraba e estreaba vestidos de flores frescos e coloridos.

Aos 14 anos buscamos o primeiro bico torpe e salivado nas brañas do Ourense Dance. Daquelas, cando aínda puñan Gabry Ponte e os temazos se escoitaban en discman. Tirámoslle suxeitadores a Fran Perea. Choramos abrazadas con La Oreja de Van Gogh, cando pensabamos que esas cancións estaban feitas para nós e só para nós, antes de coñecer os versos de Swimborska e Lois Pereiro. Fixémonos máis amigas das nosas amigas, as que agora están en Londres ou en Barcelona ou a 100 quilómetros da casa pero xa só as saudamos cun deixe de cabeza tímido. Malia todo, elas tamén recordan aquel Ourense Dance, o concerto de Fran Perea e La Oreja de Van Gogh. E seguramente sorrían ao lembralo, como eu mentres o escribo.

Máis tarde, decatámonos de que nas festas sempre hai un día moderno, un día nacionalista e un día pachangueiro, ineludibelmente. E nós, xa medradas, con esa falsa dignidade que nos dá a pertenza ao grupo, escollemos o noso: porque eu vou ir ver a Sés, pero nin se che ocorra Café Quijano; porque o concerto de Dorian tal, pero que non me vexan no de Ana Guerra. Pero a cuestión é que, nas festas, todxs rematamos por ir, con máis ou menos morros, a Susana Seivane, a Novedades Carminha e a Bisbal, porque diso se trataba, de saír da casa e ver a praza chea de xente e botarlle uns bailes dignos das mellores Noitevellas, deses bailes que non saen sen un par de copas de licorca enriba (mínimo).

Coas cidades, remataron as romarías e con elas o necesario sentido de comunidade. De celebrarnos xuntas, as xeracións todas. E decatámonos de que as festas eran bailar e perder a vergoña. Saír sen medias, como de pequenas, recrearnos na mentira de que todo o mundo está de vacacións aínda que non lembremos o que era iso. Berregar coma cuxos os 3 minutos desa mítica canción, abrazarnos como se fose só nosa.

Por moi lonxe da idea de catarse colectiva que nos pareza estar escoitando ao triunfito de turno, sentírmonos daquí tamén era isto. A verbena cutre que merecemos. Celebrarnos.

*este artigo publicouse o pasado 21 de xuño no diario La Región, co gallo das festas de Ourense.