así ficamos

finxíndonos atentas

nunha observación minuciosa dos pistilos

e dos pétalos e da cantidade exacta de acumulación

como o detalle de máxima importancia

ese espasmo de luz da porta entreaberta

e o malva queimado das semprevivas

a vida como un chiste malo

agromando entre a madeira maciza dun féretro

de cor moito máis clara do que pediramos

e a raia de luz a vibrar por entre as fendas

como un insulto

así ficamos

un escorzo de ti

e o noso apego

inservíbeis

anoxadas co señor que trouxo as flores que non eran

co til que non puxeron

co frío estático das máquinas expendedoras

coa extinción

co zunido dos coches que nos recordan que marchamos

coa masacre do ritual de despedida

e a luz vibrante dese abril coma unha infamia

a rotonda dun polígono

que será todo o que recordaremos

un filme miserábel de domingo

mentres a douscentos metros

unha música estrondosa de radio mal sintonizada

anuncia a berros a liquidación

dun cento de accesorios de xardinería

*este texto acadou o 2º premio de poesía do Concello de Ames na modalidade de adultxs en 2019